Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Radomiu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 marca 2017 roku

Sąd Okręgowy w Radomiu VI Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Jarosław Łuczaj

Protokolant st. sekr. sąd. Marta Gackiewicz

po rozpoznaniu w dniu 3 marca 2017 roku w Radomiu

sprawy S. T. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R.

o emeryturę

na skutek odwołania S. T. (1) od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. z dnia 19 sierpnia 2016 roku, nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznaje S. T. (1) prawo do emerytury z dniem (...)roku.

SSO Jarosław Łuczaj

Sygn. akt VI U 1085/16

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 21 września 2016 roku S. T. (1) odwołał się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z dnia 19 sierpnia 2016 roku, nr (...) w sprawie odmowy prawa do emerytury. Zarzucił jej naruszenie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 grudnia 1998 roku w związku z § 4 i § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, poprzez uznanie przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, iż nie spełnił przesłanki 15-letniego okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych, tj. przyjęcie, iż praca przez niego wykonywana w zakładzie (...) S.A. w D. w okresach od 8 lipca 1974 roku do 22 kwietnia 1978 roku i od 10 maja 1980 roku do 31 grudnia 1998 roku nie była pracą w takich warunkach, niezależnie od zajmowanego stanowiska tym bardziej, że charakter wykonywanej przez niego pracy jako zatrudnienia w warunkach szczególnych potwierdzony został przez zakłady pracy w świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych; naruszenie art. 7, art. 8 oraz art. 77 § 1 kpa, wskutek niedopełnienia przez organ rentowy obowiązku zebrania w sposób wyczerpujący materiału dowodowego w sprawie oraz niepodjęcia wszelkich czynności niezbędnych do załatwienia sprawy z uwzględnieniem interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, a także na skutek przeprowadzenia postępowania w sposób prowadzący do utraty zaufania uczestnika do władzy publicznej, które polegały na niewzięciu pod uwagę przy rozpoznawaniu sprawy przez ZUS, że nie powinien on ponosić konsekwencji za niedokładnie wystawiony mu przez zakład pracy dokument będący podstawą przyznania świadczenia. Wniósł o zmianę decyzji i przyznanie mu prawa do emerytury (odwołanie – k. 3-7).

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu podniesiono, że S. T. (1) na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udokumentował 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy nie zaliczył do pracy w szczególnych warunkach okresów od 8 lipca 1974 roku do 22 kwietnia 1978 roku i od 10 maja 1980 roku do 31 grudnia 1998 roku w (...) S.A. w D. na stanowisku elektromontera zakładowego, bowiem pracodawca zakwalifikował prace do działu II, gdzie występują prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych, podczas gdy zakład należał do gałęzi gospodarki przemysłu hutniczego i maszynowego, a podległy był Ministrowi Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego, co wynika ze wskazanego w świadectwie zarządzenia resortowego. Specyfika poszczególnych gałęzi przemysłu determinuje charakter wykonywanych prac oraz warunki, w jakich są one wykonywane, ich uciążliwość i szkodliwość dla zdrowia. Nie można zatem swobodnie wiązać konkretnych stanowisk pracy z branżami, do których nie zostały one przypisane w wykazie A rozporządzenia (odpowiedź na odwołanie – k. 8).

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

S. T. (1) urodził się (...) (okoliczność bezsporna).

W okresie od 1 września 1971 roku do 7 lipca 1974 roku S. T. (1) zatrudniony był w Fabryce (...) w D. (obecnie (...) S.A. w D.) na podstawie umowy o naukę zawodu, jako uczeń-pracownik młodociany (umowa o naukę zawodu w aktach osobowych – k. 14).

W okresie od 8 lipca 1974 roku do 22 kwietnia 1978 roku S. T. (1) zatrudniony był w Fabryce (...) w D., która zajmowała się produkcją nakryć stołowych, tj. łyżek, łyżeczek, widelców i noży oraz nożyczek, sekatorów, scyzoryków i noży żniwnych. Znajdowały się tam wydziały: nakryć stołowych, nożyczkarni i scyzoryków, półfabrykatów, tj. kuźnia, szlifiernia, gradownia i wyżynania oraz wydział noży i noży żniwnych. Poza wydziałami produkcyjnymi była narzędziownia, wydział mechaniczny i dział utrzymania ruchu. S. T. był zatrudniony w wydziale utrzymania ruchu w oddziale elektrycznym, na stanowisku elektromontera zakładowego. Od 1975 roku był oddelegowany na wydział nakryć stołowych w celu zapewnienia ciągłości produkcji, tzn. usuwania awarii i utrzymania w ruchu maszyn i urządzeń pod względem elektrycznym. Na wydziale nakryć najpierw elementy były wycinane z blachy, później na prasach był tłoczony kształt sztućca, a następnie były one polerowane. W końcowym etapie przed kontrolą jakości elementy te były poddawane podgrzewanej kąpieli TRI - była to silna substancja trująca. Wszystkie urządzenia i maszyny były napędzane elektryczne. S. T. (1) pracował na dwie zmiany. Codziennie najpierw sprawdzał stację „trafo” wysokiego napięcia, następnie szedł na wydział, gdzie usuwał awarie maszyn i urządzeń pod względem elektrycznym. Naprawiał linie polerskie, polerki, przetwornice prądu służące do napędzania części maszyn, grzałki elektryczne, wymieniał spalone styczniki, kable zasilające, zepsute wyłączniki, przekaźniki i czujniki. Gdy psuły się silniki elektryczne, to jego zadaniem było wymontowanie ich, stwierdzenie rodzaju uszkodzenia i naprawienie drobnych usterek, a w przypadku większych odesłanie silnika do warsztatu elektrycznego i zamontowanie w miejsce uszkodzonego silnika zastępczego. Raz w tygodniu przez około pół godziny zajmował się także wymianą oświetlenia na wydziale. Jego podstawowym zadaniem była praca przy utrzymaniu ruchu (umowa o pracę, angaże, karty obiegowe zmiany w aktach osobowych – k. 14, zeznania wnioskodawcy – zapis na płycie CD – 25, zeznania świadków: J. J., W. K., Z. M. – zapis na płycie CD – k. 25).

W okresie od 24 kwietnia 1978 roku do 10 kwietnia 1980 roku S. T. (1) odbywał zasadniczą służbę wojskową (karta powołania do czynnej służby wojskowej, karta obiegowa zmiany, wypis z książeczki wojskowej w aktach osobowych – k. 14, kserokopia książeczki wojskowej – k. 2-3 akt (...)).

W okresie od 10 maja 1980 roku S. T. (1) ponownie został zatrudniony w przedsiebiorstwie G. na stanowisku elektromontera zakładowego w dziale elektrycznym. Z dniem 1 marca 1996 roku zostały mu powierzone obowiązki elektromontera zakładowego i brygadzisty w dziale utrzymania ruchu, pracę tę wykonywał do 30 listopada 2001 roku. Przez cały okres zatrudnienia wykonywał te same czynności, co przed pójściem do wojska (umowa o pracę, angaże, świadectwo pracy w aktach osobowych – k. 14, zeznania wnioskodawcy – zapis na płycie CD – 25, zeznania świadków: J. J., W. K., Z. M. – zapis na płycie CD – k. 25).

W dniu 20 lipca 2016 roku S. T. (1) złożył w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. wniosek o przyznanie prawa do emerytury (wniosek – k. 1-4 akt ZUS).

Decyzją z dnia 19 sierpnia 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. odmówił S. T. (1) prawa do dochodzonego świadczenia wobec nieudowodnienia wymaganego przepisami ustawy 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy uwzględnił okresy składkowe i nieskładkowe w łącznym wymiarze ponad 25 lat. Organ rentowy odmówił uznania okresów pracy w warunkach szczególnych od 8 lipca 1974 roku do 22 kwietnia 1978 roku i od 10 maja 1980 roku do 31 grudnia 1998 roku na podstawie zaświadczenia z dnia 15 lipca 2016 roku wystawionego przez (...) S.A. w D., ponieważ z przedłożonego zaświadczenia wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 17 lipca 2013 roku wynika, iż wykonywał on prace z wykazu A, dział II rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, tj. prace w energetyce. Wprawdzie wskazane w zaświadczeniu stanowisko elektromontera zostało wymienione w zarządzeniu nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w wykazie A, dział II, poz. 1, pkt 2, jednak nie można uznać że pracownik zatrudniony w zakładzie branży hutniczej wykonywał prace właściwe dla branży energetycznej. Praca wykonywana przez wnioskodawcę nie była pracą przy wytwarzaniu ani przy przesyłaniu energii elektrycznej lub cieplnej, tj. pracą z dział II,wykazu A, stanowiącego załącznik do powołanego rozporządzenia (decyzja – k. 11 akt ZUS).

Sąd uznał za wiarygodne zeznania S. T. (1) co do jego zatrudnienia i charakteru pracy w (...) S.A. w D.. Zeznania te potwierdzone zostały przez zeznania świadków J. J., W. K. i Z. M.. Zeznania te są wiarygodne i obiektywne, pochodzą od osób obcych w stosunku do wnioskodawcy, nie nastawionych na konkretne rozstrzygnięcie w sprawie. Świadkowie pracowali razem z wnioskodawcą w spornych okresach, wobec czego mieli możliwość obserwacji jego pracy i opisali czynności, jakie wykonywał. Ponadto J. J. w pewnym okresie był nawet bezpośrednim przełożonym (mistrzem) wnioskodawcy, zatem posiadał dokładną wiedzę na temat czynności przez niego wykonywanych. Zeznania wnioskodawcy potwierdzają także jego akta osobowe, z których - w szczególności z angaży, umów o pracę i świadectwa pracy wynika, iż w spornych okresach zajmował on stanowisko elektromontera zakładowego w oddziale elektrycznym, wydziale utrzymania ruchu. Znajdujące się w aktach sprawy dokumenty nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W myśl art. 184 ust. 1 powołanej ustawy, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Zgodnie natomiast z ust. 2 przytoczonego wyżej artykułu emerytura, o której mowa
w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa. Warunkiem nabycia uprawnień emerytalnych według art. 184 jest więc spełnienie przed dniem 1 stycznia 1999 roku przesłanki posiadania co najmniej 25-letniego okresu podlegania ubezpieczeniu społecznemu. Brak w treści tego artykułu przesłanki końcowej daty spełnienia pozostałych warunków nabycia uprawnień emerytalnych (tj. dożycia wieku emerytalnego na dzień 31 grudnia 2007 roku) powoduje, że ubezpieczeni, którzy w chwili wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS posiadali wymagany okres ubezpieczenia (szczególny i zwykły), mogą realizować prawo do emerytury na starych zasadach po osiągnięciu wieku emerytalnego określonego w art. 32, 33, 39 i 40 również po dniu 31 grudnia 2007 roku oraz nieprzystąpieniu do OFE lub złożeniu wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa .

Natomiast zgodnie z art. 32 ust.1 i 2 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, ubezpieczonym urodzonym przed 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami,o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Poprzez art. 184 ust. 1 przepisy art. 32 ustawy stosuje się do osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1949 roku. Za pracujących w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia. Ustęp 4 powołanego artykułu stanowi, że wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 1 i 2 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Zatem zastosowanie będą miały przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 z późn. zm.). Przepisy § 3 i 4 wymienionego rozporządzenia określają warunki, od których spełnienia zależy uzyskanie wcześniejszej emerytury. Są to: okres zatrudnienia wynoszący dla mężczyzn 25 lat, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach, wymienionej w wykazie A oraz osiągnięcie wieku emerytalnego 60 lat dla mężczyzn.

Poza sporem w niniejszej sprawie pozostawało, że wnioskodawca w dniu (...) roku osiągnął wiek emerytalny, udowodnił 25-letni okres ubezpieczenia oraz że nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego. Okolicznością sporną było natomiast czy udowodnił, iż wykonywał prace w warunkach szczególnych wymienione w wykazie A w wymiarze co najmniej 15 lat i czy staż ten osiągnął przed dniem 1 stycznia 1999 roku, w szczególności czy pracował w warunkach szczególnych w czasie zatrudnienia w (...) S.A. w D. w okresie od 8 lipca 1974 roku do 22 kwietnia 1978 roku i od 10 maja 1980 roku do 31 grudnia 1998 roku.

Co do spornych okresów zatrudnienia S. T. (1) przedstawił zaświadczenie (...) S.A. z siedzibą w D., z którego wynika, iż był on zatrudniony tam od dnia 1 września 1971 roku do dnia 30 listopada 2001 roku w pełnym wymiarze czasu pracy, w tym od dnia 1 września 1971 roku do dnia 7 lipca 1974 roku jako uczeń-pracownik młodociany na podstawie umowy o naukę zawodu, od dnia 8 lipca 1974 roku do dnia 22 kwietnia 1978 roku oraz od dnia 10 maja 1980 roku do dnia 30 listopada 2001 roku, oraz że stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace, które związane były z pracami przy wytwarzaniu, przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych - Wykaz A, dział II, poz. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku - na stanowisku elektromontera zakładowego - wymienionym w dziale II, poz. 1, pkt 2 załącznika nr 1 do zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego z dnia 30 marca 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego (Dz. Urz. MHiPM nr 1-3, poz. 1). Ponadto wskazano tam, że określenie stanowiska pracy (zawodu) elektromonter zakładowy (dział II, poz. L, pkt 2), dostosowane zostało do nazewnictwa stanowisk pracy występujących w zakładzie pracy, co nie zmienia charakteru prac wykonywanych przez pracownika w poszczególnych oddziałach czy wydziałach produkcyjnych w warunkach szkodliwych, a wyżej wymieniony nie korzystał z urlopów wychowawczych i bezpłatnych.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił w/w okresów wykonywania prac w warunkach szczególnych z uwagi na błędne przyporządkowanie w świadectwie pracy rodzaju wykonywanych prac z wykazem A, będącym załącznikiem do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

W tym miejscu wskazać należy, iż prace przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznym i cieplnych określone w dziale II rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku dotyczą gałęzi przemysłu, jaką jest energetyka. Z kolei dla właściwego odkodowania prac objętych wykazem A, dział II pomocna jest analiza regulacji dotyczących energetyki, która pozwoli na odróżnienie jej od zwykłych prac (robót) elektrycznych. Sięgając, zatem do przepisów obowiązującej aktualnie ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 roku Prawo energetyczne (tekst jednolity Dz. U. z 2017 roku poz. 220) wskazać należy, że w art. 3 pkt 12, zawierającym definicję przedsiębiorstwa energetycznego postanowiono, że jest to podmiot prowadzący działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania, przetwarzania, magazynowania, przesyłania, dystrybucji paliw albo energii lub obrotu nimi. Podzielając zatem poglądy judykatury podnieść należy, iż energetyka to gałąź przemysłu zajmująca się wytwarzaniem (przetwarzaniem) energii elektrycznej oraz cieplnej i dostarczeniem jej odbiorcom (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 czerwca 2009 roku, I UK 24/09, LEX nr 518067). Biorąc, więc pod uwagę treść w/w zapisu działu II rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku, wskazać należy, iż pracami w energetyce są prace przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Wprawdzie przytoczone regulacje pochodzą z okresu późniejszego, aniżeli okres objęty sporem, to nie ma jednak powodu, aby uznawać, że w okresie braku stosownych unormowań, treść wskazanych powyżej pojęć była odmienna.

W związku z powyższym, w okolicznościach niniejszej sprawy, brak jest podstaw do uznania, że praca wnioskodawcy na stanowisku elektromontera zakładowego stanowiła pracę w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A dziale II w/w rozporządzenia. Z całą pewnością jego zakład pracy nie był przedsiębiorstwem energetycznym, a wykonywane przez wnioskodawcę prace nie były pracami przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych. Tym samym powoływanie się przez pracodawcę w wystawionym świadectwie wykonywania pracy w warunkach szczególnych na dział II w/w wykazu jest błędne.

Nie oznacza to jednak, że S. T. (1) nie wykonywał prac w warunkach szczególnych. Podzielić należy pogląd Sądu Apelacyjnego w Katowicach wyrażony w wyroku z dnia 4 listopada 2008 roku, III AUa 3113/08, zgodnie z którym świadectwo pracy w warunkach szczególnych wydane pracownikowi przez pracodawcę stanowi domniemanie i podstawę przyjęcia, iż wskazany w nim okres zatrudnienia jest okresem pracy w warunkach szczególnych.

Postępowanie dowodowe przeprowadzone w sprawie pozwala jednoznacznie stwierdzić, że S. T. (1) w okresie od 8 lipca 1974 roku do 22 kwietnia 1978 roku (tj. 3 lata, 9 miesięcy i 15 dni) i od 10 maja 1980 roku do 31 grudnia 1998 roku (tj. 18 lat, 7 miesięcy i 22 dni) w (...) S.A. w D. stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace wymienione w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze - w wykazie A, dział XIV, poz. 25 w związku z działem III, poz. 14 i 45, tj. prace przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu, w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie, tj. prace przy obsłudze pieców grzewczych, młotów, pras, kuźniarek, walcarek obręczy i kół, walcarek gwintów i wierteł, ręcznej obróbce na gorąco oraz regeneracji oprzyrządowania kuźniczego (dział III, poz. 14) oraz prace przy obsłudze agregatów do walcowania, tłoczenia i ciągnienia wraz z urządzeniami pomocniczymi i wykańczającymi (dział III, poz. 45).

W tym miejscu wskazać należy, że uwzględnieniu do stażu pracy
w warunkach szczególnych podlega także okres odbywania przez S. T. (1) zasadniczej służby wojskowej, tj. od 24 kwietnia 1978 roku do 10 kwietnia 1980 roku. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, że służbę wojskową odbywał on w okresie zatrudnienia w przedsiębiorstwie (...) w D.. Do odbywania służby wojskowej powołany został ze stanowiska elektromontera zakładowego w oddziale elektrycznym, wydziale utrzymania ruchu. Po jej zakończeniu powrócił do poprzedniego pracodawcy na uprzednio zajmowane stanowisko z dniem 10 maja 1980 roku. O ciągłości zatrudnienia świadczy dokumentacja pracownicza znajdująca się w aktach niniejszej sprawy oraz kserokopia książeczki wojskowej znajdująca się a aktach KPU pozwanego organu.

W okresie odbywania przez wnioskodawcę zasadniczej służby wojskowej obowiązywała ustawa z 21 listopada 1967 roku o powszechnym obowiązku obrony Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. U. Nr 44, poz. 220 ze zm.), która weszła w życie 29 listopada 1967 roku. Przepis art. 105 ust. 1 tej ustawy stanowił, że w okresie między powołaniem pracownika do czynnej służby wojskowej a jej odbyciem, stosunek pracy nie mógł być przez zakład pracy wypowiedziany ani rozwiązany. Zakład pracy, który zatrudniał pracownika w dniu powołania do zasadniczej lub okresowej służby wojskowej, był obowiązany zatrudnić go na poprzednio zajmowanym stanowisku lub na stanowisku równorzędnym pod względem rodzaju pracy oraz zaszeregowania osobistego, jeżeli w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z tej służby pracownik zgłosił swój powrót do zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia (art. 106 ust. 1). Czas odbywania zasadniczej lub okresowej służby wojskowej wliczał się pracownikowi do okresu zatrudnienia w zakresie wszelkich uprawnień związanych z tym zatrudnieniem, jeżeli po odbyciu tej służby podjął on zatrudnienie w tym samym zakładzie pracy, w którym był zatrudniony przed powołaniem do służby (art. 108 ust. 1). Na podstawie przepisów wyżej powołanej ustawy o powszechnym obowiązku obrony wydane zostało rozporządzenie Rady Ministrów z 22 listopada 1968 roku w sprawie szczególnych uprawnień żołnierzy i ich rodzin (Dz. U. Nr 44, poz. 318), które w § 5 ust. 1 wprost regulowało sytuację prawną wnioskodawcy. Przepis tego artykułu stanowił, że żołnierzowi, który podjął zatrudnienie stosownie do zasad określonych w § 2-4, wlicza się czas odbywania służby wojskowej do okresu zatrudnienia w zakładzie pracy, w którym podjął zatrudnienie, w zakresie wszelkich uprawnień związanych z zatrudnieniem w tym zakładzie oraz w zakresie szczególnych uprawnień uzależnionych od wykonywania pracy na określonym stanowisku lub w określonym zawodzie. Z wyżej przywołanych przepisów wynika wniosek, że okres odbywania zasadniczej służby wojskowej pracownika, który w ciągu 30 dni od dnia zwolnienia z służby zgłosił się do macierzystego zakładu pracy w celu podjęcia zatrudnienia (co miało miejsce w przypadku wnioskodawcy), należy traktować jako pracowniczy okres ubezpieczenia. Co więcej, przepis ten pozwala pracownikowi na zachowanie wszelkich uprawnień związanych z określonym zatrudnieniem, a zatem pozwala na zaliczenie okresu służby wojskowej do stażu pracy w warunkach szczególnych, jeśli pracownik został powołany do służby w okresie wykonywania przez niego pracy w warunkach szczególnych. Prawidłową wykładnię wskazanych przepisów potwierdzają wyroki Sądu Najwyższego z dnia 6 kwietnia 2006 roku, III UK 5/06 (OSNP 2007/7-8/108) oraz z dnia 25 lutego 2010 roku, II UK 219/09, (LEX nr 590248).

Mając powyższe na względzie, Sąd Okręgowy wliczył okres odbywania służby wojskowej w wymiarze 1 roku, 11 miesięcy i 17 dni do okresu pracy w warunkach szczególnych.

Konkludując, okres pracy wnioskodawcy w warunkach szczególnych wynosi 24 lata, 5 miesięcy i 3 dni. Spełnione więc zostały przesłanki określone w art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS.

W myśl art. 129 ust. 1 w/w ustawy, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wniosek w sprawie niniejszej wpłynął do organu rentowego w dniu 20 lipca 2016 roku, a w dniu (...) roku S. T. (1) osiągnął wiek 60 lat, tym samym prawo do emerytury przysługuje od dnia (...) roku.

Biorąc powyższe pod uwagę, w oparciu o treść art. 477 ¹⁴ § 2 kpc, Sąd zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji.

SSO Jarosław Łuczaj