Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Radomiu

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 28 lutego 2025 roku Sąd Rejonowy w Radomiu oddalił wniosek (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W. o podjęcie zawieszonego postępowania, a także oddalił wniosek wnioskodawcy o ustanowienie kuratora dla uczestników K. B. (1), M. B. (1), P. B. i M. B. (2) oraz umorzył postępowanie na podstawie art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia.

Przedmiotem postępowania było stwierdzenie nabycia spadku po K. P. (1), zmarłej 8 października 2019 r. W toku postępowania ustalono, że spadek po ww. odrzucił jej mąż K. P. (2) oraz dzieci A. M., K. M. oraz A. P.. W dalszej kolejności do spadku powołane były wnuki spadkodawczyni: Z. M. (1), N. K., J. P. oraz F. P., którzy również odrzucili spadek. W następnej kolejności spadek odrzucili rodzice spadkodawczyni J. i Z. M. (2) oraz jej brat S. M.. Spadkodawczyni nie miała innego rodzeństwa. Spadek odrzuciły również dzieci S. J. M. oraz L. M.. Z zapewnienia spadkowego wynikało, że dziadkowie spadkodawczyni nie dożyli otwarcia spadku. Mając na uwadze powyższe, stosownie do art. 934 § 2 k.c., w brzmieniu obowiązującym w dacie otwarcia spadku, następny krąg dziedziczenia stanowili zstępni dziadków spadkodawcy. Matka spadkodawczyni miała tylko brata – A. B., który odrzucił spadek na rozprawie w dniu 12 marca 2024 r. Ojciec spadkodawczyni miał tylko siostrę C. K., która również odrzuciła spadek na rozprawie w dniu 12 marca 2024 r. W związku z powyższym kolejnymi osobami, które mogą dziedziczyć spadek są dzieci ww. Sąd ustalił, że C. K. ma troje dzieci: M. C., D. S. oraz D. K.. A. B. ma natomiast czworo dzieci: M. B. (1), K. B. (1), P. B. i M. B. (2). A. B. wskazał, że poza K. B. (1) pozostałe dzieci mieszkają za granicą oraz, że z żadnym z dzieci nie ma kontaktu. Taki kontakt może mieć jego była żona J. B.. Na podstawie art. 510 k.p.c., Sąd Rejonowy wezwał do udziału w sprawie ww. osoby, jako osoby zainteresowane rozstrzygnięciem. Spośród osób wezwanych do udziału w sprawie nie zostały ustalone dane adresowe dzieci A. B.. Na podstawie danych zawartych w systemie P., Sąd Rejonowy ustalił adres K. B. (1) oraz byłej żony uczestnika. Sąd Rejonowy bezskutecznie próbował doręczyć J. B. zobowiązanie do wskazania danych adresowych jej dzieci. Nie została również odebrana korespondencja przez K. B. (1). W związku z brakiem możliwości prowadzenia postępowania bez faktycznego udziału potencjalnych spadkobierców, a także wobec braku podstaw do zastosowania art. 511 ^1a k.p.c. do korespondencji wysłanej K. B. (1), zarządzeniem z dnia 30 sierpnia 2024 r., w trybie art. 139 ¹ § 1 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. zawiadomiono pełnomocnika wnioskodawcy, że odpis wniosku wysłany uczestniczce K. B. (1) - na adres ustalony w systemie P. - nie został odebrany oraz przesłano pełnomcnikowi wnioskodawcy odpis wniosku zobowiązując go do doręczenia za pośrednictwem komornika oraz do wskazania adresu zamieszkania M. B. (1), P. B. i M. B. (2) – w terminie 2 miesięcy – pod rygorem zawieszenia postępowania. Zobowiązanie zostało doręczone pełnomocnikowi w dniu 11 września 2024 r. i nie zostało wykonane. Sąd Rejonowy podniósł, że nie wykonano obowiązku doręczenia korespondencji K. B. (1) przez komornika. Z uwagi na powyższe, postanowieniem z dnia 21 listopada 2024 r., na podstawie art. 177 § 1 pkt 6 w zw. z art. 139 ¹ § 2 w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., postępowanie zostało zawieszone. Pismem z dnia 16 grudnia 2024 r. wnioskodawca wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania oraz ustanowienie dla uczestników M. B. (1), P. B. i M. B. (2) kuratora na podstawie art. 510 § 2 k.p.c. Mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy Sąd Rejonowy uznał, że wniosek o ustanowienie kuratora jest przedwczesny. Zdaniem Sądu Rejonowego, skoro ww. uczestnicy oraz K. B. (1), są rodzeństwem to uzasadnione jest w pierwszej kolejności doręczenie zawiadomienia o sprawie, w trybie art. 139 ¹ § 1 i 2 k.p.c., K. B. (1), która z dużym prawdopodobieństwem zna adres swojego rodzeństwa lub posiada z nim kontakt. Dopiero po bezskutecznej próbie ustalenia danych adresowych uczestników za jej pośrednictwem spełnione zostaną przesłanki do ustanowienia kuratora i podjęcia zawieszonego postępowania. Wobec nie wykonania przez wnioskodawcę obowiązku z art. 139 ¹ § 1 k.p.c. wiosek o podjęcie postępowania i ustanowienia kuratora jako przedwczesny został oddalony postanowieniem z dnia 8 stycznia 2025 r. Odpis postanowienia z uzasadnieniem został doręczony pełnomocnikowi wnioskodawcy 3 lutego 2025 r. Wobec nie zaskarżenia tego postanowienia uprawomocniło się ono 11 lutego 2025 r. Pismem z dnia 17 lutego 2025 r. wnioskodawca ponownie wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania oraz ustanowienie dla uczestników K. B. (1), M. B. (1), P. B. i M. B. (2) kuratora na podstawie art. 510 § 2 k.p.c. W ocenie Sądu Rejonowego, nie zmieniły się jednak okoliczności, które były podstawą oddalenia poprzedniego wniosku. Do ponownego wniosku załączone zostało pismo, z którego wynikało, że dopiero 27 stycznia 2025 r. pełnomocnik wnioskodawcy podjął czynności mające na celu wykonanie zobowiązania Sądu. Sąd Rejonowy podniósł, że zobowiązanie do doręczenia korespondencji przez komornika zostało doręczone pełnomocnikowi wnioskodawcy już 11 września 2024 r. Korespondencja podlegająca doręczeniu została przez wnioskodawcę niepotrzebnie zwrócona do Sądu i ponownie przesłana pełnomocnikowi 20 stycznia 2025 r. Wnioskodawca miał możliwość wykonania zobowiązania w terminie ustawowym. Wnioskodawca wprawdzie złożył wniosek o podjęcie zawieszonego postepowania, lecz na datę 21 lutego 2025 r. nie było wykonane zobowiązanie Sądu stanowiące podstawę zawieszenia postępowania. Z gruntu brak było zatem podstaw do podjęcia zawieszonego postępowania i ustanowienia kuratora z tych samych przyczyn, które zostały wskazane w uzasadnieniu poprzedniego postanowienia z 8 stycznia 2025 r. Bezskuteczny upływ terminu z art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c. skutkował zaistnieniem podstawy do umorzenia postępowania.

Zażalenie na powyższe orzeczenie złożył wnioskodawca zaskarżając postanowienie w przedmiocie umorzenia postępowania. Postanowieniu zarzucił naruszenie:

1.  art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., poprzez ich wadliwe zastosowanie jako podstawy umorzenia postępowania o stwierdzenie nabycia spadku, w sytuacji gdy wnioskodawca już we wniosku o stwierdzenie nabycia spadku wyjaśnił, że nie ma możliwości ustalenia danych innych potencjalnych spadkobierców, w tym danych adresowych, w związku z czym wnosi o ustalenie przez Sąd na podstawie art. 670 k.p.c. spadkobierców zmarłego i w konsekwencji błędne uznanie przez Sąd, że zaistniały przesłanki do umorzenia postępowania z uwagi na niewykonanie przez wnioskodawcę zobowiązania sądu;

2.  art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c., poprzez zawieszenie postępowania wobec błędnego uznania, że wnioskodawca nie wykonał zarządzenia Sądu;

3.  art. 510 § 2 k.p.c., poprzez niewyznaczenie z urzędu kuratora do zastępowania zainteresowanych, których miejsce pobytu jest nieznane;

4.  art. 670 k.p.c., poprzez niezbadanie z urzędu kręgu spadkobierców w szczególności poprzez nieprzeprowadzenia z urzędu dochodzenia , celem ustalenia miejsca pobytu zainteresowanych.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty wnioskodawca wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz o podjęcie zawieszonego postępowania i nadanie sprawie dalszego biegu i ustanowienie kuratora do zastępowania zainteresowanych, których miejsce pobytu jest nieznane na podstawie art. 510 § 2 k.p.c. Ewentualnie wnioskodawca wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania i nadanie sprawie dalszego biegu i zobowiązanie wnioskodawcy do doręczenia uczestniczce K. B. (1) korespondencji za pośrednictwem komornika pod adresem: T. 22/61, (...)-(...) K.. W dalszej części skarżący wniósł o zasądzenie od uczestników na rzecz wnioskodawcy wydatków związanych z ustanowieniem kuratora dla osoby nieznanej z miejsca pobytu oraz zasądzenie od uczestników na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania zażaleniowego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm prawem przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie jest zasadne i prowadzi do uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Sąd Rejonowy umorzył postępowanie w sprawie niniejszej na podstawie art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 13§2 k.p.c. w związku upływem przewidzianego w tym przepisie terminu po zawieszeniu postępowania w oparciu o przepis art. 177 § 1 pkt 6 k.p.c. Sąd Okręgowy podziela pogląd, że kognicja sądu orzekającego o umorzeniu postępowania oraz sądu drugiej instancji rozpoznającego zażalenie na postanowienie o umorzeniu postępowania, w następstwie upływu przewidzianego prawem terminu jego zawieszenia, obejmuje badanie przyczyny zawieszenia postępowania. Brak stanu postępowania zawieszonego wyłącza możliwość jego umorzenia i to nawet wówczas, gdy podjęcie zawieszonego postępowania nastąpiło już po upływie maksymalnych terminów określonych do złożenia wniosku o jego podjęcie (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 2014 r., II CSK 384/13, nie publ., z dnia 4 czerwca 2014 r., II CSK 561/13, nie publ., z dnia 24 kwietnia 2015r., II CZ 14/15, nie publ.). Wobec powyższego badając zasadność umorzenia postępowania w pierwszej kolejności należało zbadać przyczyny zawieszenia postępowania.

Sprawa niniejsza dotyczy stwierdzenia nabycia spadku, wobec czego na podstawie art. 670 k.p.c. sąd w sprawie tej z urzędu ustala krąg spadkobierców oraz sposób dziedziczenia. W judykaturze wskazuje się, że sąd spadku powinien aktywnie działać w celu ustalenia kręgu spadkobierców i sposobu dziedziczenia. W postępowaniu nieprocesowym odmiennie niż ma to miejsce w procesie, sąd ma obowiązek czuwania z urzędu, by wszyscy zainteresowani w sprawie wzięli udział w danym postępowaniu. Wynika to wprost z treści art. 510 § 2 k.p.c. W wypadku, gdy okaże się, że zainteresowany nie jest uczestnikiem postępowania, sąd wzywa go do wzięcia udziału w sprawie, jeżeli w toku postępowania zostaną ujawnione okoliczności wskazujące na to, że osoba ta jest zainteresowana w sprawie, a nie jest uczestnikiem postępowania (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 14 grudnia 1971 r., III CRN 377/71). Konsekwencją obowiązku czuwania przez sąd z urzędu, by wszyscy zainteresowani w sprawie wzięli udział w postępowaniu jest obowiązek z art. 510 § 2 zd. 3 k.p.c., wyznaczenia kuratora zainteresowanemu, którego miejsce pobytu jest nieznane. W procesie zasadą jest ustanawianie kuratora na wniosek (art. 143 k.p.c. i art. 144 § 1 k.p.c.). Natomiast w postępowaniu nieprocesowym, stosownie do przepisu art. 510 § 2 k.p.c., w razie potrzeby wyznaczenia kuratora do zastępowania zainteresowanego, którego miejsce pobytu nie jest znane, jego wyznaczenie następuje z urzędu. Nałożenie obowiązku działania z urzędu powoduje, że przewodniczący przed ustanowieniem kuratora powinien przeprowadzić stosowne dochodzenie w celu ustalenia pobytu osoby zainteresowanej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 24 września 1998r., II CKU 61/98, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2024 r., (...), LEX nr 3690989, post. Sądu Okręgowego w Opolu z 2 marca 2023roku, II Cz 542/22, post. Sądu Okręgowego w Toruniu z 18 maja 2022 roku, VIII Cz 59/22). Działanie sąd z urzędu w sprawie o stwierdzenie nabycia spadku dotyczy zapewnienia udziału w postępowaniu wszystkim osobom zainteresowanym w sprawie.

W sprawie niniejszej Sąd pierwszej instancji zarządzeniem z dnia 10 maja 2024 roku zobowiązał wnioskodawcę do wskazania adresów zamieszkania dalszych zstępnych dziadków spadkodawczyni, tj. M. B. (1), K. B. (1), P. B. i M. B. (2) w terminie miesiąca pod rygorem zawieszenia postępowania. Wcześniej Sąd Rejonowy ustalił adres zamieszkania K. B. (1) oraz jej matki J. B. w systemie P.-SAD i wysłał do tych osób korespondencję, która nie została podjęta, powróciła dwukrotnie awizowana (k.124-125). Pismem z dnia 29 maja 2024 roku wnioskodawca wskazał, że nie zna adresów zamieszkania ani innych danych osób wskazanych przez sąd, nie dysponuje numerami P. tych osób i wniósł o dokonanie przez sąd weryfikacji danych tych osób w systemie P.-SAD dla ustalenia ich adresów (k.127). Postanowieniem z dnia 11 czerwca 2024 roku wydanym na posiedzeniu niejawnym Sąd Rejonowy wezwał do udziału w sprawie w charakterze uczestników M. B. (1), K. B. (1), P. B. i M. B. (2). Jednocześnie Sąd zobowiązał wnioskodawcę do złożenia 6 odpisów wniosku z załącznikami (k.129-129 verte). Wnioskodawca wykonał w terminie nałożone na niego zobowiązanie (k. 130). Przesyłka sądowa dla K. B. (1) ponownie powróciła dwukrotnie awizowana (k. 135). Zarządzeniem z dnia 30 sierpnia 2024 roku Sąd Rejonowy na podstawie art. 139 ¹ k.p.c. w zw. z art. 13§2 k.p.c. zawiadomił wnioskodawcę, że odpis wniosku wysłany uczestniczce K. B. (1) na adres ustalony w systemie P. nie został odebrany, zarządził przesłanie wnioskodawcy odpisu wniosku, zobowiązując go do doręczenia odpisu wniosku uczestniczce K. B. (1) za pośrednictwem komornika sądowego oraz do wskazania adresu zamieszkania M. B. (1), P. B. i M. B. (2) w terminie 2 miesięcy pod rygorem zawieszenia postępowania. Jednakże wnioskodawca nie mógł wykonać zobowiązania Sądu, ponieważ Sąd nie wskazał wnioskodawcy adresu zamieszkania K. B. (1) na jaki komornik miał doręczyć uczestniczce powyższą korespondencję. Wnioskodawca po otrzymaniu zobowiązania w dniu 11 września 2024 roku pismem z dnia 13 września 2024 roku wniósł o wskazanie adresu uczestniczki K. B. (1), na który miała być doręczona korespondencja przez komornika sądowego i zwrócił Sądowi odpis wniosku. Nadto podniósł, że nie ma możliwości ustalenia adresów pozostałych uczestników i wniósł o ich ustalenie na podstawie art. 670 k.p.c. przez sąd z urzędu. Zarządzeniem z dnia 28 września 2024 roku Sąd przesłał wnioskodawcy adres uczestniczki K. B. (2), jednak nie odesłał odpisu wniosku przeznaczonego dla tej uczestniczki. Powyższe pismo Sądu zostało doręczone wnioskodawcy 8 października 2024 roku (k.141). Następnie wobec uznania, iż zobowiązanie nie zostało wykonane przez wnioskodawcę, Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 21 listopada 2024 roku zawiesił postępowanie na podstawie art. 177 § 1 pkt. 6 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. (k.142). Pismem z dnia 17 grudnia 2024 roku wnioskodawca zwrócił się do Sądu Rejonowego o przesłanie mu odpisu wniosku dla uczestniczki K. B. (1), który miał być doręczony przez komornika sądowego. Nadto wniósł o podjęcie zawieszonego postępowania i ustanowienie kuratora dla nieznanych z miejsca pobytu uczestników. Sąd Rejonowy wnioski o podjęcie zawieszonego postępowania i ustanowienie kuratora oddalił postanowieniem z dnia 8 stycznia 2025roku, zaś odpis wniosku przeznaczony dla K. B. (1) doręczył wnioskodawcy dopiero w dniu 21 stycznia 2025 roku (k.156). Wnioskodawca przystąpił do wykonania zobowiązania i w dniu 27 stycznia 2025 roku skierował wniosek o doręczenie korespondencji uczestniczce za pośrednictwem komornika sądowego (k.172) oraz złożył wniosek o podjęcie zawieszonego postępowania i ustanowienie kuratora dla uczestników nieznanych z miejsca pobytu (k.168). Sąd Rejonowy wnioski o podjęcie zawieszonego postępowania i ustanowienie kuratora oddalił postanowieniem z dnia 28 lutego 2025 roku (k.175). W dniu 21 lutego 2025 roku komornik sądowy poinformował wnioskodawcę, że nie udało się doręczyć korespondencji uczestniczce K. B. (1), ustalił jej adres w ZUS – ul. (...), (...)-(...) K., o czym wnioskodawca poinformował Sąd Rejonowy pismem z dnia 5 marca 2025 roku wnosząc o podjęcie zawieszonego postępowania i ustanowienie kuratora dla uczestników nieznanych z miejsca pobytu (k.176).

W ocenie Sądu Okręgowego, przedstawiony wyżej tok postępowania nie uzasadniał zawieszenia postępowania postanowieniem z dnia 21 listopada 2024 roku.

Zgodnie z treścią art. 139 ¹ § 1 k.p.c., jeżeli pozwany, pomimo powtórzenia zawiadomienia zgodnie z art. 139 § 1 zdanie drugie, nie odebrał pozwu lub innego pisma procesowego wywołującego potrzebę podjęcia obrony jego praw, a w sprawie nie doręczono mu wcześniej żadnego pisma w sposób przewidziany w artykułach poprzedzających i nie ma zastosowania art. 139 § 2-3 ¹ lub inny przepis szczególny przewidujący skutek doręczenia, przewodniczący zawiadamia o tym powoda, przesyłając mu przy tym odpis pisma dla pozwanego i zobowiązując do doręczenia tego pisma pozwanemu za pośrednictwem komornika. W świetle art. 3 ust.4 pkt. 1 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1458 z późn. zm.) komornik na zlecenie sądu albo wniosek powoda zobowiązanego przez sąd na podstawie art. 139 ¹ § 1 k.p.c. osobiście doręcza bezpośrednio adresatowi zawiadomienia sądowe, pisma procesowe oraz inne dokumenty sądowe za potwierdzeniem odbioru i oznaczeniem daty, albo stwierdza, że adresat pod podanym adresem nie zamieszkuje. Doręczenia, o którym mowa w art. 3 ust. 4 pkt 1 ww. ustawy, komornik dokonuje w terminie 14 dni od dnia otrzymania zlecenia. Wraz z wnioskiem, przedkłada się komornikowi zobowiązanie do dokonania doręczenia, o którym mowa w art. 139 ¹ § 1 k.p.c. Przedłożenie zobowiązania adresowanego do pełnomocnika procesowego jest równoznaczne z wykazaniem przez pełnomocnika procesowego umocowania do wystąpienia z wnioskiem o dokonanie doręczenia. Jeżeli adresata nie zastano przy próbie doręczenia, komornik ustala, czy adresat zamieszkuje pod wskazanym adresem. W tym celu komornik może żądać niezbędnych informacji od podmiotów wymienionych w art. 761 § 1 ¹ pkt 13 k.p.c. Jeżeli próba doręczenia okaże się bezskuteczna, a zgodnie z ustaleniami komornika adresat nie zamieszkuje pod wskazanym adresem, komornik zwraca pismo podmiotowi zlecającemu doręczenie informując go o dokonanych ustaleniach. To samo dotyczy przypadku, gdy komornikowi mimo podjęcia wymaganych czynności nie udało się ustalić, czy adresat zamieszkuje pod wskazanym adresem. W przypadkach, o których mowa wyżej komornik udziela podmiotowi zlecającemu informacji o dokonanych ustaleniach przez nadesłanie kopii protokołu.

W świetle art. 13§2 k.p.c. przepisy o procesie stosuje się odpowiednio do innych rodzajów postępowań unormowanych w kodeksie, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej. Powyższa reguła oznacza, że niektóre z przepisów stosuje się wprost, inne mają odpowiednie zastosowanie, jeszcze inne – ze względu na swój typowo procesowy charakter – nie mogą w ogóle mieć zastosowania w innych postępowaniach.

W orzecznictwie sądów powszechnych wyrażono pogląd, że przepis art. 139 ¹ § 1 k.p.c., nie będzie miał zastosowania w sprawach o stwierdzenie nabycia spadku, w których sąd ma obowiązek działać z urzędu w celu zapewnienia udziału w sprawie wszystkim osobom zainteresowanym (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 marca 2024 r., (...), LEX nr 3690989, post. Sądu Okręgowego w Opolu z 2 marca 2023roku, II Cz 542/22, post. Sądu Okręgowego w Toruniu z 18 maja 2022 roku, VIII Cz 59/22). Skoro bowiem wnioskodawca nie ma obowiązku wskazywać we wniosku danych wszystkich potencjalnych spadkobierców, w tym ich adresów, to tym bardziej nie jest zasadne żądanie od wnioskodawcy pod rygorem zawieszenia postępowania doręczenia korespondencji w sprawie za pośrednictwem komornika. Dodatkowo wskazać należy, że zobowiązanie nałożone na wnioskodawcę przez Sąd Rejonowy nie mogło być wykonane w terminie, bowiem zobowiązując wnioskodawcę do dokonania doręczenia za pośrednictwem komornika sądowego Sąd Rejonowy nie wskazał wnioskodawcy ustalonego z urzędu w systemie P.-SAD adresu uczestniczki K. B. (2). Adres ten został wskazany wnioskodawcy dopiero w dniu 8 października 2024 roku (k.141). Przy czym Sąd informując o adresie uczestniczki nie odesłał wnioskodawcy odpisu wniosku przeznaczonego dla K. B. (2). Odpis wniosku dla K. B. (2) został doręczony wnioskodawcy w sposób umożlwiający wykonanie zobowiązania dopiero w dniu 21 stycznia 2025 roku (k.156). Wobec powyższego w ocenie Sądu Okręgowego, w okolicznościach sprawy niniejszej niezasadne było zawieszenie postępowania na podstawie art. 177 § 1 pkt. 6 k.p.c. postanowieniem wydanym w dniu 21 listopada 2024 roku na posiedzeniu niejawnym. W świetle cytowanych na wstępie przepisów i podglądów judykatury to sąd spadku powinien podjąć stosowne kroki (dochodzenie) w celu ustalenia adresów uczestników: K. B. (1), M. B. (1), P. B. i M. B. (2). Nawet jeśli zostało w toku postępowania ustalone, że powyższe osoby mogą przebywać za granicą sąd powinien był w sprawdzić czy powyższe osoby figurują w sądowym systemie P.-SAD i czy posiadają adres zamieszkania w Polsce. Natomiast w przypadku braku możliwości ustalenia adresów zamieszkania tych uczestników sąd winien z urzędu podjąć czynności zmierzające do ustanowienia dla nich kuratora, aby nadać sprawie dalszy bieg.

Na marginesie wskazać należy, że przesyłka dla K. B. (1), przesłana przez Sąd Okręgowy została jej doręczona na adres ustalony przez komornika sądowego (k.255).

Mając na uwadze powyższe, uznać należało, że w sprawie niniejszej brak było podstaw do zawieszenia postępowania postanowieniem z dnia 21 listopada 2024 roku, a następnie umorzenia tego postępowania na podstawie art. 182 § 1 pkt 1 k.p.c.

Z tego względu Sąd Okręgowy uchylił zaskarżone postanowienie, orzekając stosownie do art. 386 § 1 k.p.c. w związku z art. 397 § 3 k.p.c. i art. 13 § 2 k.p.c.

Wniosek o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego jest przedwczesny wobec treści art. 108 §1 k.p.c. w zw. z art. 13 §2 k.p.c.

Joanna Kaczmarek-Kęsik