Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Radomiu

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2025 roku S. O. wniósł skargę na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki przed Sądem Rejonowym w Radomiu w sprawie III RC (...) (k. 5 akta postępowania).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Skarga podlega odrzuceniu.

Przepis artykułu 6 ust. 2 pkt 2 ustawy z 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (t.j.: Dz.U. z 2023 r. poz. 1725) - dalej, jako ustawa, jednoznacznie wskazuje, jakim wymogom formalnym powinna odpowiadać skarga na przewlekłość postępowania. Przede wszystkim skarga powinna, poza uczynieniem zadość wymaganiom przewidzianym dla pisma procesowego, zawierać:

1) żądanie stwierdzenia przewlekłości postępowania w sprawie, której skarga dotyczy,

2) przytoczenie okoliczności uzasadniających żądanie.

W razie niespełniania przez skargę powyższych wymogów, sąd właściwy do jej rozpoznania, odrzuca ją bez wyzwania do uzupełnienia braków, co wprost wynika z art. 9 ust. 1 powołanej ustawy o skardze.

Skarga S. O. spełnia tylko pierwszy wymóg. Skarżący wskazał sygnaturę postępowania, która w jego ocenie trwa zbyt długo i toczy się od 2023 roku według skarżącego było kilka terminów, na których się nic nie dzieje, a sąd sprawy nie kończy. W uzasadnieniu skargi nie sposób odnaleźć jakiejkolwiek okoliczności wskazującej na przewlekłość aktualnie prowadzonego postępowania. Skarżący nie wyjaśnia w uzasadnieniu skargi, jak wyglądał przebieg postępowania i w czym upatruje przewlekłość. Zamiast tego skarżący przytoczył rzekomą rozmowę córki (pozwanej ze sprawy) z jej pełnomocnikiem, że im dłużej trwa sprawa tym szybciej da się go zagłodzić.

Tym samym stwierdzić należy, że w skardze S. O. brak jest „okoliczności uzasadniających żądanie” w rozumieniu art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o skardze na przewlekłość. W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, skarga spełnia wymagania formalne przewidziane w art. 6 ust. 2 pkt 2 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania, o ile Skarżący w jej uzasadnieniu szczegółowo wskaże, w czym dopatruje się nieuzasadnionej zwłoki w rozpoznaniu jego sprawy, tj. w sposób precyzyjny przedstawi konkretne działania bądź zaniechania sądu rozpoznającego sprawę, które w konsekwencji doprowadziły do zwłoki (por. postanowienia Sądu Najwyższego: z 7 czerwca 2005 r., III SPP 103/05, OSNP 2006/1-2/35 i z 21 lutego 2007 r., III SPP 5/07, LEX nr 966815). Wskazanie powyższych okoliczności jest niezbędne dla merytorycznej oceny skargi. Sąd musi wiedzieć, na jakim etapie postępowania doszło według strony do przewlekłości, na czym ona polegała, (jakie konkretnie czynności procesowe zostały podjęte przez sąd wadliwie lub nie zostały podjęte w ogóle) i czym została spowodowana (postanowienie Sądu Najwyższego z 21 lipca 2020 r., I NSP 93/20). Bez wskazania powyższych okoliczności sąd rozpoznający skargę nie jest w stanie dokonać oceny czynności sądu na podstawie kryteriów wskazanych w art. 2 ust. 2 ustawy o skardze na przewlekłość postępowania. Również w orzecznictwie sądów powszechnych pogląd ten został zaakceptowany (por. przykładowo orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 23 marca 2011 r., II S 7/11, LEX nr 852303, Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 24 czerwca 2010 r., II S 15/10, LEX nr 698576. W sposób niebudzący wątpliwości wynika, iż istota skargi na przewlekłość nie może się sprowadzać do zakwestionowania ogólnie długiego okresu trwania postępowania, zaś skarżący winien w sposób szczegółowy oraz konkretny przytoczyć okoliczności uzasadniające jego sformułowane w skardze żądanie, tj. wskazać, jakie czynności zostały przez dany organ wymiaru sprawiedliwości zaniechane bądź przeprowadzone wadliwie, co z kolei miało spowodować nieuzasadnioną zwłokę w postępowaniu, w przedmiotowym przypadku przygotowawczego, powodując jego przewlekłość.

Tymczasem w przedmiotowej sprawie S. O. odnośnie przebiegu i tempa objętego skargą postępowania Sądu Rejonowego w Radomiu III RC (...), ograniczył się wyłącznie do wskazania (błędnie daty roku początkowego, od kiedy sprawa się toczy roku t.j. 2023, przy czym z akt sprawy III RC 15/24, wynika, że pozew skarżący wniósł 10 stycznia 2024 roku oraz podania, że odbyło się w niej kilka terminów oraz stwierdzenia „nic się nie dzieje, a Sąd sprawy nie kończy”.

Sąd Okręgowy miał także na uwadze, że brak dopełnienia przez autora skargi tego wymogu procesowego, o którym mowa wyżej ma daleko idące konsekwencje procesowe: nie tylko skutkuje on koniecznością odrzucenia skargi, ale ma charakter trwały w tym sensie, że ustawa wyraźnie wyłącza możliwość wezwania strony do uzupełnienia braków w tym zakresie (art. 9 ust. 1 ustawy). Z powołanego przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o skardze na przewlekłość, skargę niespełniającą wymagań przewidzianych w art. 6 ust. 2 sąd właściwy do jej rozpoznania odrzuca, bez wzywania do uzupełnienia braków. Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na mocy powołanych przepisów, orzekł jak w sentencji postanowienia.

Małgorzata Nowaczewska-Małek Grzegorz Wójtowicz Paweł Mąka